Moitas persoas, mesmo entre os anticolectivistas, aínda non entenden a verdadeira diferenza entre individualismo e colectivismo. En realidade, non é que o individualismo sexa mellor: é que o individualismo é real, mentres que o colectivismo é absurdo.

O Teorema de Arrow simplemente formalizou o obvio: se Xoán quere ir ao cine, Pedro ao teatro e Anna á ópera, entón qué queren Xoán, Pedro e Anna? E aínda que Xoán e Pedro estean de acordo en ir ao cine (ou, por exemplo, violar a Anna), qué quere esta mesma «sociedade-grupo-xente-nación-colectivo», composta por «Xoán, Pedro e Anna»?

A regra da maioría, comúnmente aceptada como a aplicación práctica da «democracia» (o poder para à «xente», é dicir, unha porcentaxe arbitraria determinada dun grupo arbitrariamente definido según un sistema electoral arbitrario) non é sagrada, lexítima, oficial ou lóxica. É só a expresión de «a lei do mais forte», unha especie de atallo sofisticado para evitar ter que resolver o problema pola violencia (onde se debe supoñer que prevalecerá a maioría). Non é a expresión dalgunha «vontade colectiva», que non é un concepto válido: o 50,00% non son de ningún xeito «máis oficial» que o 20%, o 40% ou o 80,43%.

Aqueles que son máis iguais que outros

A imposibilidade dunha decisión colectiva única e lexítima, polo tanto, condena todo o colectivismo dende o principio. Isto pode ser fácilmente observado na práctica: cales son os réximes nos que algúns individuos particulares teñen máis poder? Coa máis profunda adoración de personalidade, a celebración case mística dalgúns egoístas por millóns de persoas? Os chamados réximes colectivistas.

Hitler, Stalin, Lenin, Castro, Khomeini, Mao, Kim Jong-um, etc. - Serían considerados «colectivistas»? Isto non ten sentido. Se queres entender o mundo, debes manter o rigoroso individualismo metodolóxico¹. Máis que filosofía, son os intereses individuais (correctamente identificados ou non) que explican o mundo.

Así, aqueles tales como Ayn ​​Rand ou Isabel Paterson², que contrastan o individualismo eo colectivismo, errar cando o ven como unha dicotomía válida, a elección entre dúas visións coherentes do mundo, escollidas ex ante e seguidas pola carta dos seus respectivos simpatizantes.

En realidade, esta non é unha loita ideolóxica ou filosófica: a principal cuestión no mundo non é a «elección» (para quen?) Entre dúas filosofías consistentes que se opoñerían.

Sacrificios e os seus beneficiarios

Tomemos o caso do fascismo:

Per il liberalismo (come per la democrazia e il socialismo), l’individuo è fine, la società è mezzo; nè è concepibile che l’individuo, che è fine, possa mai assumere il valore di mezzo. Per il fascismo la società è fine e l’individuo è mezzo, e tutta la vita della società consiste nell’assumere l’individuo come strumento dei fini sociali.

[Para o liberalismo (en canto á democracia e ao socialismo), o individuo é un fin, a sociedade un medio; nin é concebible para o liberalismo que o individuo, que é un fin, nunca pode servir como medio. Para o fascismo, pola contra, a sociedade é un fin e o individuo un medio e toda a vida da sociedade consiste en utilizar os individuos como instrumentos para os seus fins sociais.

— Alfredo Rocco, Ministro de Xustiza (1925-1932), «La Dottrina Politica del Fascismo [A doutrina política do fascismo]», 1925.

Está claro que Rocco está equivocado coa democracia, e máis aínda, o socialismo: isto é o que o (nacional-)socialista Goebbels tiña que dicir ao mesmo tempo:

Sozialist sein: das heißt, das Ich dem Du unterordnen, die Persönlichkeit der Gesamtheit zum Opfer bringen. Sozialismus ist im tiefsten Sinne Dienst.

[Ser un socialista significa subordinare o Me ao Ti, sacrificando a individualidade para o beneficio do conxunto. O socialismo está no sentido máis profundo servizo.]

— Goebbels, Michael: ein Deutsches Schicksal en Tagebuchblattern, 1926.

En ambos casos, polo tanto, o punto importante é o sacrificio individual para o beneficio do colectivo. Pero quen é este «colectivo» se non é «un grupo de individuos»? Sacrificio de individuos, entón, pero en que medida, e para beneficio de quen, exactamente? Pois, de feito, se todos³ os individuos dunha sociedade foron sacrificados, quen e que quedarían?

Sociedade e individuos

Como dicía Thatcher: «There is no such thing as society — Non hai sociedade» ou, mellor devandito, non hai unha única sociedade⁴. A «sociedade» é unha abstracción e na práctica sempre significa outras persoas. Sacrificar un individuo no nome e para o beneficio da sociedade significa, polo tanto, sacrificalo para o beneficio ou a decisión doutros individuos. A única pregunta entón é quen é sacrificado por quen : quen toma as decisións en nome do «colectivo» e, polo tanto, está exento de ser sacrificado?

Que é o colectivismo, entón? Mera propaganda para idiotas útiles, irracionale e inconsistente, destinada só a xustificar un gobernante existente (ou o golpe dun futuro gobernante) — para que outros acepten o autor de propaganda como o propietario «lexítimo» do poder de decidir en nome de o colectivo: non se rebelará contra as súas decisións egoístas para sacrificalo para o seu propio beneficio.

Non é casualidade, polo tanto, que os réximes colectivistas, normalmente «ditaduras igualitarias», sempre se basean na hipocresía: xa que non teñen unha filosofía semánticamente válida, xa que toda a súa estrutura está baseada en contradicións permanentes (duplipensar), os argumentos dos que dominar son só pretextos ad hoc, ferramentas retóricas que só algúns idiotas útiles toman en serio (e seguramente non os mesmos colectivistas).

O colectivismo é, polo tanto, unha mentira absoluta. Non se opón ás desigualdades, non se opón aos beneficios, non se opón á «explotación»⁵ e por certo non se opón ao egoísmo. Tampouco se opón ao individualismo: o seu único inimigo é o Direito natural — promueve o poder ilimitado para determinados individuos, a arbitrariedade, o nihilismo, a diferenza do recoñecemento dun único conxunto de regras, aplicándose da mesma forma a cada persoa individual.

O colectivismo non é máis que unha estratexia política practicada por algúns individuos para aumentar o seu poder sobre outros individuos, desde o egoísmo e arrogancia inmorábeis para estar os que explotan, que fan beneficio, que gobernan sobre outros individuos. Nada máis.

Idiotas útiles do baleiro

Ten sentido, entón, distinguir aos colectivistas que son sinceros (ou pretenden ser-o?), os «idealistas engañados» e os que non o son? Realmente, non.

Os primeiros son os idiotas útiles dos segundos (a historia está chea de exemplos de axudantes do mal cuxa morte ningún chorará), e realmente debemos perdonar aos idiotas útiles que dedican as súas vidas a esforzarse por un obxectivo, sen necesitar cinco minutos para preguntarse o que realmente teñen dereito a facer?

Pero os últimos, cuxos idiotas útiles son eles?

Durante trinta anos os comunistas de Occidente foron os idiotas útiles dos apparatchiks soviéticos, que á súa vez eran os idiotas útiles de Stalin, idiotas útiles de psicópatas inútiles. Pero o propio Stalin, que logrou? O progreso inimaginábel do capitalismo e do transhumanismo, do que o socialismo priva aos que asasina, explota e empobrece, tampouco se aproveitou. Só ao buscar un poder sádico e fráxil sobre algúns infelices hambrientos⁶, o único gañador indiscutido e definitivo pode ser a destrución, a morte, a nada⁷.

Se os colectivistas estúpidos son, entón, os idiotas útiles de colectivistas psicópata, ao final da cadea, todos non son nada máis que: idiotas útiles do baleiro.